Participatie-ervaringen

Jan, 53 jaar, heeft na bewogen jaren weer de regie over zijn leven en zegt over het meedoen in de maatschappij het volgende: "... ik ben 4 jaar dakloos geweest. Dat was een behoorlijke nare periode. Je doet niet meer mee in de maatschappij. Je wordt als een stuk vuil gezien. Ik denk dat ik dat niemand hoef uit te leggen, hoe dat voelt. Ruim een jaar geef ik rondleidingen als stadsgids voor en door Utrecht Underground. Daarnaast werk ik als vrijwilliger bij Bureau Dagloon een uitzendbureau voor ex dak- en thuislozen. Ik hecht aan mijn burgelijkheid, nu wel. Huisje, boompje, beestje, allemaal heel burgerlijk… maar het voelt heel goed..."

Ilse: “... op 35 jarige-leeftijd ben ik al ruim de helft van mijn leven cliënt van de geestelijke gezondheidszorg. Mijn leven buiten de hulpverlening werd in de loop der jaren door mijn problemen steeds kleiner, die erbinnen steeds groter. En zonder dat ik het besefte werd die cliëntrol geleidelijk aan mijn identiteit; alles stond in het teken van mijn problematiek. Ik had ook weinig hoop dat dit ooit zou veranderen, want ik wist inmiddels uit ervaring dat alles wat ik probeerde gedoemd was te mislukken. Toen ik me aanmeldde voor trajectbegeleiding had ik er dan ook weinig vertrouwen in dat het dit keer anders zou gaan. In eerste instantie leek ook deze weg weinig hoopgevend: ik solliciteerde op betaalde en onbetaalde functies maar steeds durfde men niet in zee te gaan met iemand met mijn achtergrond. Ik begon de hoop al op te geven, ook deze keer zou het niet lukken. Maar gelukkig kwam er toen een kans voorbij die ik met beide handen greep. Met een loonkostensubsidieregeling kon ik als administratief medewerkster aan het werk. Eindelijk kon ik aan de slag, ik was erg blij! Echter, eenmaal begonnen staken mijn problemen de kop op; de angst en onzekerheid waren soms zo erg dat ik overwoog te stoppen. Gelukkig kreeg ik goede begeleiding en steun van mijn trajectbegeleidster. En ook de steun en het geduld van mijn werkgeefster en mijn collega’s hebben er toe bijgedragen dat ik heb doorgezet. En met succes! Momenteel werk ik als managementassistent op dezelfde afdeling, en binnenkort start ik met een opleiding. Niet alleen heb ik nu een leuke uitdagende baan met fijne collega’s en kan ik in mijn eigen levensonderhoud voorzien, maar ook zie ik mezelf niet langer als een cliënt. Ik ben net als ieder ander en net als iedereen droom ik weer van een mooie toekomst."

Feiten over participatie

Het aantal personen tussen de 25 en 65 jaar die niet kunnen of niet betaald willen werken voor minimaal 12 uur per week bedraagt 1,8 miljoen (CBS).

Mensen met ernstige psychische aandoeningen hebben wereldwijd ongeveer een derde minder inkomen. Dit blijkt uit de 'WHO World Mental Health Surveys', waaraan 44.561 respondenten uit 19 landen meededen.